Ahmet'in Rüyası

Ahmet'in Rüyası

- Ahmet! Ahmet!..
- Iıııh…
- Ahmet, oğlum! Kalk kalk!.. Okula geç kalacaksın sonra.
Annesi dikkatlice baktı. Ahmet gülümsüyordu; ama hâlâ gözleri kapalı idi. Bir türlü yatağından doğrulmuyordu. Bîr müddet sevgi ve şefkatle oğlunun yansını seyretti. Sonra:
- Seni yaramaz seni... Uyanık olduğun halde kalkmıyorsun, değil mi?.. Şimdi sen görürsün. Gıdı gıdı! Gıdı gıdı!..
Ahmet birden doğruldu:
- Anne, anneciğim, yapma anneciğim!., dedi. Arkasından da: "Niçin uyandırdın beni?!.." diye sordu.
- Niçini var mı oğlum! Okula geç kalacaksın. Haydi acele et. Kahvaltını hazırladım. "Besmele" çek, yerinden kalk, haydi.
- Keşke biraz daha uyusaydım. Ne güzel rüya görüyordum.
- Hayırlı rüyalar ola! Neler gördün bakalım?
- Aksam yatarken: "Oğlum, yatarken Allah'a dua et! O'ndan iyi ve güzel şeyler dile. O'nun varlığını, birliğini düşünerek uyumaya çalış" demiştin ya!..
- Evet?!..
- İşte ben de öyle yaptım. Çok güzel bir rüya gördüm.
- Peki, anlatmayacak mısın?
- Anlatacağım, anlatacağım da!.. Nasıl anlatacağımı bilemiyorum. O kadar mutluyum ki... Keşke hiç uyandırmasaydın da, hep o rüyayı görerek uyumaya devam etseydim.
- Eee, beni de meraklandırdın İyice. Haydi anlat artık!..
- Anlatacağım ama gülmeyeceksin!..
- Tamam, tamam, söz, gülmeyeceğim.
Ahmet hâlâ rüyanın etkisinden kurtulamamıştı. Yüzünden mutluluk belirtileri geçmemişti. Bütün dikkatini topladı, anlatmaya başladı:
- Şeyyy... Gece, yatarken sanki iki kişi geldi. Ya da ben öyle zannettim. Nasıl olduklarını bilemiyorum, görünmüyorlardı; ama ben, onların varlıklarını hissettim. "Haydi güzel çocuk, haydi kalk, seni almaya geldik!.." diye bir ses duydum. Hemen yatağımdan kalktım. Kim olduklarını, beni nereye götüreceklerini bilemediğim halde onlarla birlikte evden çıktım. İçime bir huzur ve güven dolmuştu. Benim kollarımdan tuttular, gökyüzünde uçarcasına epeyce gittik. Bir müddet sonra, çok ama çok güzel bir yere geldik. "Artık burada yaşayacaksın, sen burada yaşamayı hak ettin" dediler. Sağıma soluma baktım, şaştım kaldım. Çünkü böyle bir yeri hiç görmemiştim. Güzel güzel köşklerin altından ırmaklar akıyordu. Her tür yiyecek, içecek vardı. Herkes istediğinden yiyor ve içiyordu. İnsanlar mutluluk içindeydiler. Herkes birbirine selam veriyor, hal hatır soruyordu. Kimse kimseye kızmıyor, birbirlerine karşı kibar ve nazik davranıyorlardı. Her taraf yemyeşildi. Kuşlar, cıvıl cıvıl ötüşüyordu. Sular tertemizdi ve şırıl şırıl akıyordu. Suyun akışını seyrederken birden susadığımı hissettim. Hemen bir bardak su uzatıldı. Uzandım aldım, "besmele" çekip içtim. Suyu içer içmez içimde bir ferahlık, bir rahatlık hissettim.
- Bu ne idi? diye sordum.
- O, şerbet idi. Onu sana Allah verdi, dediler.
- Peki burası neresi? dedim.
- Cennet!., dediler.
- Ben buraya niçin geldim? Neden getirdiniz? dedim.
- Sen iyi bir çocuk olduğun için buraya getirildin, dediler. Çünkü sen, Allah'a
İnanıyorsun. Annenin, babanın sözünü dinliyorsun. Herkese iyilik yapıyorsun... İşte onun için buraya getirildin...
- Anneciğim, biliyor musun?! O kadar güzel bir yerdi ki!.. Ne bizim köydeki bağlara bahçelere benziyordu, ne pikniğe gittiğimiz yerlere, ne de yazlıklara... Keşke uyandırmasaydın da orada biraz daha kalsaydım!..