Akşam Hindistan'da

Akşam Hindistan'da



Hz. Süleyman'ın sarayına kuşluk vakti saf bir adam telaşla girer.
Nöbetçilere, hayati bir mesele için Hz. Süleyman'la görüşeceğini
söyler ve hemen huzura alınır. Hz. Süleyman (a.s) benzi sararmış,
korkudan titreyen adama sorar:
- Hayrola ne var? Neden böyle korku içindesin? Derdin nedir? Söyle
bana...
Adam telaş içinde:
- Bu sabah karşıma Azrail (a.s) çıktı. Bana hışımla baktı ve hemen
uzaklaştı. Anladım ki, benim canımı almaya kararlı..
- Peki ne yapmamı istiyorsun?"
Adam yalvarır:
- Ey canlar koruyucusu, mazlumlar sığınağı Süleyman! Sen her şeye
muktedirsin. Kurt, kuş, dağ, taş senin emrinde. Rüzgarına emret de
beni buradan ta Hindistan'a iletsin. O zaman Azrail (a.s) belki beni
bulamaz. Böylece canımı kurtarmış olurum. Medet senden!
Hz. Süleyman, adamın haline acır. Rüzgarı çağırır ve:
- Bu adamı hemen al. Hindistan'a bırak!" emrini verir. Rüzgar bu...
Bir eser, bir kükrer. Adamı alır ve bir anda Hindistan'da uzak bir
adaya götürür.
Öğleye doğru Hz. Süleyman, divanı toplayarak gelenlerle görüşmeye
başlar. Bir de ne görsün, Azrail (a.s.) da topluluğun içine karışmış,
divanda oturmaktadır. Hemen yanına çağırır:
- Ey Azrail! Bugün kuşluk vakti o adama neden hışımla baktın? Neden o
zavallıyı korkuttun?" der.
Azrail (a.s) cevap verir:
- Ey dünyanın ulu sultanı! Ben, o adama öfkeyle,hışımla bakmadım.
Hayretle baktım. O yanlış anladı. Vehme kapıldı. Onu, burada görünce
şaşırdım. Çünkü Allah (cc) bana emretmişti ki:
- "Haydi git, bu akşam o adamın canını Hindistan'da al!" Ben de bu
adamın yüz kanadı olsa, bu akşam Hindistan'da olamaz. Bu nasıl iştir,
diye hayretlere düştüm. İşte ona bakışımın sebebi bu idi.