Fedakarlığın Böylesi

Fedakarlığın Böylesi



Bebeğimi görebilir miyim" dedi yeni anne.
Kucağına yumuşak bir bohça verildi ve mutlu anne, bebeğinin minik
yüzünü görmek için kundagi açtı ve şaşkınlıktan adeta nutku tutuldu!
Anne ve bebeğini seyreden doktor hızla arkasını döndü ve camdan
bakmaya başladı. Bebeğin kulakları yoktu... Muayenelerde, bebeğin
duyma yetisinin etkilenmediği, sadece görünüsü bozan bir kulak
yoksunluğu olduğu anlasıldı. Aradan yillar geçti, çocuk bü yüdü ve
okula basladı. Bir gün okul dönüşü eve koşarak geldi ve kendisini
annesinin kollarına attı. Hıçkırıyordu... Bu onun yaşadığı ilk bü yük
hayal kırıklığıydı; ağlayarak "Büyük bir çocuk bana ucube dedi.. ."
Küçük çocuk bu kadersizliğiyle büyüdü. Arkadaşları tarafından
seviliyordu ve oldukça da başarılı bir ögrenciydi. Sınıf başkanı bile
olabilirdi; eğer insanların arasına karışmış olsaydı. Annesi, her
zaman ona "Genç insanların arasına karışmalısın" diyordu, ancak aynı
zamanda yüreğinde derin bir acıma ve şefkat hissediyordu. Delikanlının
babası, aile doktoruyla oğlunun sorunu ile ilgili görüştü; "Hiçbir şey
yapılamaz mı?" diye sordu. Doktor "Eğer bir çift kulak bulunabilirse,
organ nakli yapılabilir" dedi. Böylece genç bir adam için kulaklarını
feda edecek birisi aranmaya başlandı. İki yil geçti bir gün babası
"Hastaneye gidiyorsun oglum, annen ve ben, sana kulaklarını verecek
birini bulduk ancak unutma bu bir sır" dedi. Operasyon çok basarili
geçti ve adeta yeni bir insan yaratıldı. Yeni görünümüyle psikolojisi
de düzelen genç, okulda ve sosyal hayatinda büyük başarılar elde etti.
Daha sonra evlendi ve diplomat oldu. Yıllar geçti, bir gün babasına
gidip sordu: Bilmek zorundayım, bana bu kadar iyilik yapan kişi kim?
Ben o insan için hiçbir şey yapamadım..." Bir şey yapabileceğini
sanmıyorum" dedi babası, "fakat anlaşma kesin, şu anda öğrenemezsin,
henüz degil..." Bu derin sır yıllar boyunca gizlendi. Ancak bir gün
açıga çıkma z amanı geldi... Hayatının en karanlik günlerinden
birinde, annesinin cenazesi başında babasıyla birlikte bekliyordu.
Babası yavasça annesinin başına elini uzattı; kızıl kahverengi
saçlarını eliyle geriye doğru itti; annesinin kulakları yoktu. "Annen
hiçbir zaman saçını kestirmek zorunda kalmadığı için çok mutlu oldu"
diye fısıldadı babası "..ve hiç kimse, annenin daha az güzel olduğunu
düşünmedi değil mi?" Gerçek güzellik fiziksel görünüşe bağlı değildir,
ancak kalptedir! Gerçek mutluluk, gördüğün şeyde değil, asıl
görünmeyen yerdedir... Gerçek sevgi, yapıldığı bilinen şeyde değil,
yapıldığı halde bilinmeyen şeydedir!"