Yalan Söylemeyen Çocuk

Yalan Söylemeyen Çocuk



Seyyid Abdülkadir Geylâni hazretleri küçük
yaşta iken, bir arefe günü çift sürmek için tarlaya gitti. Bir öküzün
kuyruğuna tutunup ardından giderek oynuyordu. O anda bir ses işitti:

''Ey Abdülkâdir! sen bunun için yaratılmadın ve bunlarla emir
olunmadın''!
Bu ses, Abdülkâdir Geylâni hazretlerini korkuttu. Eve gelince dama
çıktı. Hacıları gördü. Arafat'ta vakfeye durmuşlardı.
-Anneciğim! bana izin ver de Bağdat'a gidip, ilim öğreneyim.
Sâlihleri, evliyâyı ziyaret edeyim.
Annesi de dedi ki:
-Ey benim gözümün nûru ve gönlümün tâcı evladım, Abdülkâdir'im! senin
ayrılığına dayanamam. Sensiz ben ne yaparım? Bu bakımdan müsâade
edemiyorum.
Abdülkâdir-i Geylâni Hazretleri, tarlada olan bitenleri anlattı.
Annesi ağladı. Kalkıp babasından miras kalan 80 altını alıp, kırkını
kardeşine ayırdı. Kırkını da bir keseye koydu ve keseyi elbisesinin
koltuğuna dikti. Sonra oğlunun gözlerinin içine bakarak dedi ki:
-Ey benim gözümün nuru ve gönlümün tacı evlâdım, Abdülkâdir'im! Hak
teâlânın rızâsı için olmasaydı katiyyen bırakmazdım. Huzur ve esenlik
içinde sefere çık! Yolun açık olsun! seninle belki ebedi olarak
ayrılıyoruz. Sana son olarak nasihatım şudur ki:''Eğer beni memnun
etmek istiyorsan, hiçbir zaman yalan söyleme , doğruluktan asla
ayrılma! Allahü teâlâ her zaman ve her yerde doğrularla beraberdir''.

Abdülkâdir-i Geylâni hazretleri annesine söz verdi ve ağlayarak elini
öptü. Bağdat'a gitmek üzere bulunan bir kervana rastgeldi ve aralarına
katıldı. Hemedan'ı geçmişlerdi. Bir müddet yol aldılar. Arz-ı Tetrenk
denilen mahalle geldiklerinde kervanda bir bağırıp, çağırma koptu.
Önlerine aniden bir sürü eşkıya çıkıp kervana saldırdılar. Bir anda
sandıklar yere yıkıldı. Eşyalar yağma edilmeye başlandı. Eşkıyalar,
kervandakilere birer birer sual edip, üzerlerinde her ne buldularsa
aldılar. Sıra Seyyid Abdülkâdir-i Geylâni hazretlerine geldi.
Eşkıyalardan biri latife olsun diye bunu önüne çekip sordu:
-Fakir çocuk, söyle bakalım senin neyin var?
-Üzerimde yanlız 40 altınım var.
Eşkıya inanmamıştı. Bırakıp gitti. İkinci bir harâmi sual edip, o da
aynı cevabı alınca vaziyeti reislerine bildirdiler.
''Bu çocuk 40 altınım var'' diyor dediler.
Bu defa da reisleri sordu:
-Senin üzerinde ne var?
-Hırkamda dikili 40 altınım var.
Reisleri adamlarına dönerek dedi ki:
-Açın bakın, bakalım! Adamları üstünü aradılar, içinde 40 altın
bulunan keseyi bulup reislerine verdiler.
Eşkıya reisi hayretle sordu:
-Peki evlât, sen neden üzerinde altın olduğunu söyledin? Abdülkâdir-i
Geylâni hazretleri dedi ki::
-Ben evden ayrılırken anneme asla yalan söylemiyeceğime söz vermiştim.
40 altın için sözümü bozar mıyım?
Bu sözleri duyup hakikate şahit olan eşkıya başının gözleri yaşardı.
Abdülkâdir-i Geylâni hazretlerinin hakikat dolu gözlerine bakıp onunla
kendi yaşını ölçtü. Kendisinin bu yaşa kadar nice hiyanet ve zulümler
işlediğini, birgün Hakka yönelmediğini acı acı düşündü ve o güne kadar
yaptıklarından pişman olup, ellerini başına vurarak şöyle haykırdı:

-Eyvah! biz de Allahü teâlâ söz vermiştik.::Bunca zamandır şeytana
uyup ahdimizi bozduk. Fenalık yaptık. Yarın Hak huzurunda acaba bizim
halimiz ne olacak? Sonra arkadaşlarına dönerek dedi ki:
-Ey arkadaşlarım! Bana bakınız, beni dinleyiniz! Ben, bunca senedir
Hak teâlâ karşı olan ahdimi bozdum. O'na isyan ettim. İçimden gelen
bir pişmanlıkla bütün günahlarıma tövbe ile Rabbimin yoluna iltica
ediyorum. Bundan böyle inşaallah, Hak teâlânın râzı ve hoşnut olmadığı
bir şeyi yapmıyacağım. Reislerine pek ziyade bağlı olan eşkıyalar hep
bir ağızdan dediler ki:
-Efendimiz, reisimiz! Biz de sizden ayrılmayız. Eşkıyalıkta
reisimizdin, hidâyette de reisimiz ol!
Bunun üzerine kervan ehlinden ne alınmışsa sahiplerine iâde edildi.
Bir sürü eşkıya Seyyid Abdülkâdir-i Geylâni hazretlerinin önünde tövbe
etti. Kendisi tekrar yoluna devam ederek Bağdat'a vardı.