İki Afganın Hikayesi

İki Afganın Hikayesi





Gül
Muhammed ve Molla Abdullah, kimi zaman meyve-sebze, kimi zaman
şekerleme türü yiyecekler üzerine seyyar satıcılık yaparak
hayatlarını sürdüren biri 40 diğeri 60 yaşlarında iki Afgan
müslümanıydı. O zamanlar Britanya'nın sömürgesi olan Hindistan'ın
Kuzeybatı bölgesinden göç ederek Avustralya'nın Broken Hill
kasabasına yerleşmişlerdi.


1 Ocak
1915 Cuma günü sabah namazlarını kıldıktan sonra, aileleri ile
helalleşerek evlerinden ayrıldılar. Çünkü o gün herhangi bir gün
değildi, o sabah herhangi bir sabah değildi. Çünkü devrin
Halifesi, Osmanlı Sultanı Sultan Reşad CİHAD ilan etmişti ve
Avustralya da İngilizler'in yanında, Osmanlı'ya karşı savaşmak
üzere cepheye asker sevk edecekti.



Halife'nin CİHAD fermanı dünyanın öbür ucundaki bu iki Afgan'ın
imanlı yüreklerine çoktan ulaşmıştı. Hazırlıklarını tamamlayan bu
iki yiğit Afgan, yanlarına aldıkları mavzerler, Kuran-ı Kerim ve
Osmanlı Bayrağı ile kasabanın Tren istasyonuna yakın bir tepedeki
kayalık bir yeri kendilerine mevzi edindiler.


Gün
ışırken, tren istasyonu, Çanakkale cephesine gönderilecek Anzak
askerlerinin gelişi ile kalabalıklaşmaya başlamıştı. Kısa bir
müddet sonra, Anzak askerlerini taşıyacak tren istasyona girdi.
İşte tam bu sırada Gül Muhammed yanlarında getirdikleri Osmanlı
bayrağını bulundukları mevzinin yanına dikti ve Allah u Ekber
nidaları arasında arkadaşı ile birlikte ateş etmeye başladılar.
Ellerindeki tüfeklerle istasyona kurşun yağdırıyorlardı. İlk
şaşkınlığı üzerlerinden atan Anzak askerlerinin de karşılık
vermesiyle bu baskın bir çatışmaya dönüşmüş ve yüzlerce Anzak
askerinin yoğun ateş altındaki iki mücahid 3 saat boyunca ortalığı
savaş alanına çevirmişlerdi. Ancak artık mermileri bitmiş ve ateş
edemiyorlardı.




Durumu
farkeden Anzak askerleri de ateş etmeyi bırakmıştı. Kısa bir
sessizlikten sonra, ellerine aldıkları babadan kalma Afgan
hançerleri ile Ya Allah diyerek mevziden fırlayan Gül Muhammed ve
Molla Abdullah aynı anda başlayan Anzak ateşi ile şehit edildiler




Anzaklar, 2 ölü ve 7 yaralı verdikleri bu çatışmadan sonra,
mücahidlerin mevzilendikleri yerde, Urduca yazılmış şu notu
buldular:




"BUNU YAPIYORUZ, ÇÜNKÜ SİZ VATANIMIZA KARŞI SAVAŞIYORSUNUZ."

Evet
aslında yukarıda bahsi geçen bu olay bir hikaye değil gerçeğin ta
kendisidir ki, onlardan geriye kalan mavzerler, Kuran-ı Kerim,
Bayrak ve diğer eşyaları hala Sydney'deki Polis müzesinde
sergilenmektedir.



Üzerinde
yaşadığımız topraklardan çıkan CİHAD fermanının, binlerce
kilometre uzaktaki bu iki garip ve mustazaf gönülde makes bulduğu
dönemlerin geride kaldığını biliyorum.



Ancak
yine de Gül Muhammed ve Molla Abdullah'ın uğruna ölümlere gittiği
"Müslüman Kardeşleri"nin Torunlarının, onların ülkelerinde esen
savaş rüzgarlarını ellerini ovuşturarak seyretmeleri, hatta daha
da ötesi akacak kandan çıkar sağlamaya çalışmaları beni rahatsız
ediyor.



Yok
Türkiye'nin önemi artmış mış! Yok terörle mücadelede en ön safta
yer alınmalıymış! Taliban zaten çağdışı, Afganistanlılar da ilkel
bir halkmış falan filan.



EY BU
VATANIN MÜSLÜMAN HALKI!!!




ŞUNU BİL Kİ ! AFGANİSTAN'DA AKACAK KAN İLE DEDEN OSMANLI İÇİN
GÖZÜNÜ BİLE KIRPMADAN ÖLÜME KOŞAN O YİĞİTLERİN KANI ARASINDA
HİÇBİR FARK YOKTUR. SENDEN AYNI YİĞİTLİĞİ İSTEMİYORUM AMA HİÇ
OLMAZSA YÜREĞİNDE BİR SIZI HİSSET GÜL MUHAMMED VE MOLLA
ABDULLAH'IN HATIRINA....