Rahmân ve rahîm olan Allah'ın adıyla
19.1. Kâf. Hâ. Yâ. Ayn. Sâd.
--------------------------------------------------------------------------------
19.2. (Bu,) Rabbinin, Zekeriyya kuluna rahmetinin anılmasıdır.
--------------------------------------------------------------------------------
19.3. Hani o, gizli bir sesle Rabbine niyaz etmişti:
--------------------------------------------------------------------------------
19.4. Rabbim! dedi, benden (vücudumdan), kemiklerim zayıfladı, saçım başım ağardı. Ve ben, Rabbim, sana (ettiğim) dua sayesinde hiç bedbaht olmadım.
--------------------------------------------------------------------------------
19.5. Doğrusu ben, arkamdan iş başına geçecek olan yakınlarımdan endişe ediyorum. Karım da kısırdır. Tarafından bana bir veli (oğul) ver.
--------------------------------------------------------------------------------
19.6. Ki o bana vâris olsun; Ya'kub hanedanına da vâris olsun. Rabbim, onu rızana lâyık kıl!
--------------------------------------------------------------------------------
19.7. (Allah şöyle buyurdu:) Ey Zekeriyya! Biz sana bir oğul müjdeleriz ki, onun adı Yahya'dır. Daha önce ona kimseyi adaş yapmadık.
--------------------------------------------------------------------------------
19.8. Zekeriyya: Rabbim! dedi, karım kısır olduğu, ben de ihtiyarlığın son sınırına vardığım halde, benim nasıl oğlum olabilir?
--------------------------------------------------------------------------------
19.9. Allah: Öyledir, dedi; Rabbin: O bana kolaydır. Daha önce, sen hiçbir şey değilken seni de yaratmıştım, buyurdu.
--------------------------------------------------------------------------------
19.10. O: Rabbim! dedi, (çocuğum olacağına dair) bana bir işaret ver. Allah: Sana işaret, sapasağlam olduğun halde üç gün insanlarla konuşamamandır, buyurdu.
--------------------------------------------------------------------------------
19.11. Bunun üzerine Zekeriyya, mâbetten kavminin karşısına çıkarak onlara: ”Sabah akşam tesbihte bulunun” diye işaret verdi.
--------------------------------------------------------------------------------
19.12. ”Ey Yahya! Kitab'a (Tevrat'a) vargücünle sarıl!” (dedik) ve henüz sabi iken ona (ilim ve) hikmet verdik.
--------------------------------------------------------------------------------
19.13. Tarafımızdan ona kalp yumuşaklığı ve temizlik de (verdik). O, çok sakınan bir kimse idi.
--------------------------------------------------------------------------------
19.14. Ana-babasına çok iyi davranırdı; o, isyankâr bir zorba değildi.
--------------------------------------------------------------------------------
19.15. Doğduğu gün, öleceği gün ve diri olarak kabirden kaldırılacağı gün ona selam olsun!
--------------------------------------------------------------------------------
19.16. (Resûlüm! ) Kitap'ta Meryem'i de an. Hani o, ailesinden ayrılarak doğu tarafında bir yere çekilmişti.
--------------------------------------------------------------------------------
19.17. Meryem, onlarla kendi arasına bir perde çekmişti. Derken, biz ona ruhumuzu gönderdik de o, kendisine tastamam bir insan şeklinde göründü.
--------------------------------------------------------------------------------
19.18. Meryem dedi ki: Senden, çok esirgeyici olan Allah'a sığınırım! Eğer Allah'tan sakınan bir kimse isen (bana dokunma).
--------------------------------------------------------------------------------
19.19. Melek: Ben, yalnızca, sana tertemiz bir erkek çocuk bağışlamam için Rabbinin bir elçisiyim, dedi.
--------------------------------------------------------------------------------
19.20. Meryem: Bana bir insan eli değmediği, iffetsiz de olmadığım halde benim nasıl çocuğum olabilir? dedi.
--------------------------------------------------------------------------------
19.21. Melek: Öyledir, dedi; (zira) Rabbin buyurdu ki: Bu bana kolaydır. Çünkü biz, onu insanlara bir delil ve kendimizden bir rahmet kılacağız. Bu, hüküm ve karara bağlanmış (ezelde olup bitmiş) bir iş idi.
--------------------------------------------------------------------------------
19.22. Meryem ona hamile kaldı. Bunun üzerine onunla (karnındaki çocukla) uzak bir yere çekildi.
--------------------------------------------------------------------------------
19.23. Doğum sancısı onu bir hurma ağacına (dayanmaya) sevketti. ”Keşke, dedi, bundan önce ölseydim de unutulup gitseydim!”
--------------------------------------------------------------------------------
19.24. Aşağısından (İsa yahut melek) ona şöyle seslendi: ”Tasalanma! Rabbin senin alt yanında bir su arkı vücuda getirmiştir.”
--------------------------------------------------------------------------------
19.25. ”Hurma dalını kendine doğru silkele ki, üzerine taze, olgun hurma dökülsün.”
--------------------------------------------------------------------------------
19.26. ”Ye, iç. Gözün aydın olsun! Eğer insanlardan birini görürsen de ki: Ben, çok merhametli olan Allah'a oruç adadım; artık bugün hiçbir insanla konuşmayacağım.”
--------------------------------------------------------------------------------
19.27. Nihayet onu (kucağında) taşıyarak kavmine getirdi. Dediler ki: Ey Meryem! Hakikaten sen iğrenç bir şey yaptın!
--------------------------------------------------------------------------------
19.28. Ey Harun'un kız kardeşi! Senin baban kötü bir insan değildi; annen de iffetsiz değildi.
--------------------------------------------------------------------------------
19.29. Bunun üzerine Meryem çocuğu gösterdi. ”Biz, dediler, beşikteki bir sabî ile nasıl konuşuruz?”
--------------------------------------------------------------------------------
19.30. Çocuk şöyle dedi: ”Ben, Allah'ın kuluyum. O, bana Kitab'ı verdi ve beni peygamber yaptı.”
--------------------------------------------------------------------------------
19.31. ”Nerede olursam olayım, O beni mübarek kıldı; yaşadığım sürece bana namazı ve zekâtı emretti.”
--------------------------------------------------------------------------------
19.32. ”Beni anneme saygılı kıldı; beni bedbaht bir zorba yapmadı.”
--------------------------------------------------------------------------------
19.33. ”Doğduğum gün, öleceğim gün ve diri olarak kabirden kaldırılacağım gün esenlik banadır.”
--------------------------------------------------------------------------------
19.34. İşte, hakkında şüphe ettikleri Meryem oğlu İsa -hak söz olarak- budur.
--------------------------------------------------------------------------------
19.35. Allah'ın bir evlât edinmesi, olur şey değildir. O, bundan münezzehtir. Bir işe hükmettiği zaman, ona sadece ”Ol!” der ve hemen olur.
--------------------------------------------------------------------------------
19.36. (İsa şunu da söyledi:) Muhakkak ki Allah, benim de Rabbim, sizin de Rabbinizdir. Öyle ise O'na kulluk ediniz. İşte doğru yol budur.
--------------------------------------------------------------------------------
19.37. Sonra guruplar kendi aralarında ayrılığa düştüler. Büyük güne şahit olunduğu zamanda vay o kâfirlerin haline!
--------------------------------------------------------------------------------
19.38. Onlar, bizim huzurumuza çıkacakları gün (başlarına gelecek olanları) ne iyi duyarlar ve ne iyi görürler (bir görsen)! Fakat o zalimler bugün açık bir sapıklık içindedirler.
--------------------------------------------------------------------------------
19.39. (Resûlüm!) Sen onları pişmanlık ve üzüntü günü hakkında uyar. Çünkü onlar bir gafletin içine dalmış oldukları halde ve henüz iman etmemişken (bakarsın) iş olup bitmiştir.
--------------------------------------------------------------------------------
19.40. Yeryüzüne ve onun üzerindekilere ancak biz vâris oluruz (her şey gider, biz kalırız) ve onlar ancak bize döndürülürler.
--------------------------------------------------------------------------------
Konu: 19- Meryem Suresi (1-40) 
Paz Mayıs 10, 2009 9:34 pm
